روزانه های من و تو

هنوز از اولین دیدارت تو بیمارستان از شنیدن صدای گریه ات و شیر دادنت و اولین خندت پیدا کردن دستات غلت زدنت نشستنت راه رفتنت و ... خیلییییییی نگذشته ! پس چرا من دلم برای تک تک لحظه هاش انقدر تنگ شده ! چرا باتمام وجود دلم می خواد اون روزا برگرده ! چرا انقد خودخواه شدم که همش می گم کاش یواش یواش بزرگ بشی ! چرا من دوست دارم از صبح تا شب فقط با تو بازی کنم و بخندم وازت سیر نمی شم ! و چقدر بچگیت و پاکیت و سادگیت را دوست دارم . چقدر وقتی با تمام وجود منو برای تشکر بابت دادن شکلات می بوسی و چشمات برق می زنه دوست دارم ! وقتی با یه آهنگ رویایی ابی از خود بی خود می شی و انقدر با احساس دور خودت میچرخی و می رقصی که انگار تمام دنیا مال توست و تا صد بار هم می گی بوباره (دوباره) ! یا با وعده مهمونی رفتن خونه مامانی تند تند حرف می زنی که ماما ماما بیم اموم اودمو بشوم موامو اوشل کنم بباس بپوشم تا بیم اونه بابا بیی ( مامان بریم حموم خودمو بشورم موهامو خوشکل کنم لباسبپوشم تا بریم خونه بابا ولی ) . لذت ارنیکا لذت صدباره باره برای منه وقتی غرق در شادی از دست کردن جوجه کباب یا ماهی می شی و با تمام ولع اونو تو دهنت می زاری انگار که من بهترین غذا را خوردم . وقتی یه جوراب بنفش کیتی برات می خرم و هر دفعه که می خوای پات کنی می گی ماما ناناز این جوباب را تو برام خریدی مسی و بوسم میکنی انگار رو سکوی قهرمانی کاپ به دست وایستادم . تموم لحظه هات پر شده از ماما این شیه ؟ اون شیه ؟ یا اینکه ماما چی گفتی ؟! سلام کردنت و پریدنت تو بغلم مثل بغل کردن همه خوشبختیهاست ...

خدایا بچه سالم داشتن نعمت بزرگی شکرت .